После молкот, нешто лично

Заврши предизборниот молк. Бев да гласам. На денот на гласањето навистина се осетив убаво, дека ете, излегувам и активно сум вклучена во демократските процеси на државата на која сеуште  директно и ја давам мојата љубов и доверба бидејќи сеуште во неа живеам, творам и работам.

Влегов во избирачкото место за мојата улица и како симпатичен момент што сакам да го напоменам беше тоа што влегов сама и луѓето што беа задолжени за кутиите ми рекоа: Ти си 500 тиот гласач, јубилеј, браво и почнаа да аплаудираат. Се осетив убаво.

Гласав, заокружив број и спокојна си заминав.

Вечерта, следејќи ги резултатите кои ги објавуваа, се осеќав исто така фино, бидејќи очигледно беше дека изборите поминале мирно, без посериозни инциденти , како што доликува на еден пристоен народ.

Се до вчера, кога моето спокојоство беше нарушено. Се случија низа настани кои ме вознемирија и кај мене разбудија гнев, тага, жал, борба за правда,трагање по човечност, барање на вистината. Не дека прв пат се случуваат настани кои во мене будат такви чувства, ама овој пат доживеав внатрешна револуција.

Дел од таа револуција видов и на улиците. Убава револуција од убави луѓе.

Не сум сама, Има и други кои носат чисти емоции како мене. Им верувам.

Заради тоа, ќе се потрудам да останам во оваа држава. Ќе се потрудам таа трошка надеж преточена во убавите луѓе од Македонија кои ги видов вчера и денес како се борат за вистината, неискварени, неисполитизирани, водени од човечки мотиви, да ме задржи да останам и понатаму да и давам љубов на оваа земја.

Сакам да издржам, за да не си дадам друга шанса надвор од ова парче земја, шанса која ја заслужувам.

од Iskric